O plażowej rzeczywistości.

Z sześciu miesięcy podróży, większość czasu spędziłam żyjąc przy plaży i powiedzieć mogę jedno – każdy choć raz w życiu powinien zamieszkać w podobnych warunkach, wygrzać się za wszystkie czasy, nacieszyć niebieskim niebem i zobaczyć co to znaczy kąpać się o wschodzie słońca w oceanie. Należy się to zwłaszcza nam, ludziom, którzy przez pół życia chodzą ze spuszczoną głową, bo pada na nią deszcz, śnieg, albo w twarz wieje zimny wiatr.
Zanim jeszcze opuściłam Kostarykę, spisałam to, co przyszło mi do głowy i zebrałam 12 punktów charakterystycznych dla życia przy plaży.


1. SPF100
W Puerto Escondido miałam w pewnym momencie tyle kremów do opalania, że mogłam otworzyć sklep. Przywiozłam kilka ze sobą, Marcin dowiózł mi następne i jezcze hostelowi goście często zostawiali własne za sobą. Przez cały mój pobyt w Ameryce Centralnej używałam filtra 30 lub 50 i nawet z 50tką na twarzy, po kilku godzinach surfingu w mocnym słońcu zdarzało mi się mieć wieczorem zaróżowioną twarz. Na szczęście poza jedną wpadką, ani razu nie spaliłam się na czerwono, do stopnia, żeby każde dotknięcie skóry bolało, a potem schodziła skóra. Co więcej, nigdy wcześniej nie dorobiłam się tak ładnej opalenizny – równomiernej, o bardzo ładnym odcieniu. Do tego nie męczyłam się leżeniem plackiem na plaży, pływanie na desce zdecydowanie wystarczyło.



2. W co ja mam się ubrać
Jedną z największych zalet plażowego styly życia była ilość niezbędnych ubrań. Lista "must have" wygląda mniej więcej tak:
- bikini
- japonki
- okulary przeciwsłoneczne
- kilka t-shirtów i topów
- szorty/ spódniczki
- zwiewna sukienka
Przez pół roku nie chodziłam na zakupy i radziłam sobie znakomicie. Żałowałam co najwyżej, że miałam tylko jedną sukienkę, bo na szorty było w większości przypadków za gorąco. Szczególnie doceniałam też to, że przez kilka miesięcy nie musiałam nosić butów ani skarpet.

3. La cucaracha
Szczerze mówiąc spodziewałam się, że będę widywać w tych stronach więcej przerażających insektów. Owszem, zdarzyło mi się pomylić motyla z nietoperzem, a karaluchy potrafią mieć czasem rozmiar chomika, ale wcale nie widywałam ich tak często, jak mogłoby się wydawać. Natomiast chyba najgorsze 5 sekund tej podróży to gwałtowne przebudzenie się którejś nocy, bo na mojej twarzy wylądował karaluch. Podniosłam się i machnęłam ręką tak gwałtownie, że kiedy zapaliłam światło, insekt leżał już na łożku w kilku częściach. Innym razem znaleźliśmy w naszym domku skorpiona, choć ten mnie nie obrzydził, a zainteresował.



4. Po bułki bez butów
Nigdy nie przeszłam na boso tyle, ile w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Czasami z wyboru, bo przyjemnie jest doświadczyć na stopie każdy krok, a czasem z jego braku (w zeszłym tygodniu zwinięto mi z plaży drugą i ostatnią parę japonek). Chodząc czasem po sklepach na bosaka zastanawiam się jaką reakcję wywołałabym robiąc to samo w naszym świecie. Tam nie przyciągałam niczyjej uwagi, tutaj byłoby to dość dziwne.
Mojej kumpeli pracującej w Osa Mariposa, Jade, nie widziałam w butach ani razu przez 2.5 miesiąca mieszkania z nią. Boso chodziła absolutnie wszędzie, pracowała, jeździła na skuterze, boso chodziła też na imprezy. Chodzenie na boso potrafi być też okrutnie bolesne – zdarzyło mi się kilka razy iść surfować w południe bez japonek, a kiedy wracałam, piasek i ziemia były już tak rozgrzane, że nawet biegnąc miałam ochotę wyć z bólu.

5. A kiedy kończy się dzień
Na co dzień nie przykłada się wagi do zachodów słońca, często zresztą ostatnie promienie znikają niezauważanie za miejskimi budynkami i tylko czasem, kiedy niebo rozświetla się w odcieniach pomarańczy i czerwieni spoglądamy w górę.
W tamtych stronach oglądanie zachodu słońca było jednym z nieodłącznych elementów dnia. Spędzając wieczory w Puerto Escondido regularnie widywałam te same osoby, dla których żegnanie dnia na plaży było jak rytułał. Rodziny z dziećmi, człowiek wyprowadzający psy, uprawiący jogging kobiety i mężczyźni. Jeszcze zanim zaczęłam pracować starałam się nie pomijać żadnego zachodu słońca, bo wiedziałam, że któregoś dnia mocno za tym zatęsknię.

 

6. Po co komu ciepła woda w kranie
Przez pięć miesięcy w Ameryce Centralnej ciepłej wody w kranie doświadczyłam kilka razy i ani razu nie zdarzyło mi się za nią tęsknić. Może czasem podczas zmywania obtłuszczonej patelni w Osie Mariposie, ale jakoś sobie radziłam. To samo z praniem, przez pół roku prałam ręcznie bez ciepłej wody i aż dziwie się, że większość moich ubrań z podróży nadal nadaje się do noszenia.
W świecie bez klimatyzacji, prysznic był jedną z niewielu okazji do ochłodzenia się. Pamiętam, że pewnego razu biorąc prysznic w naszym hostelu miałam ochotę rozpłakać się tylko dlatego, że woda była znacznie cieplejsza niż zwykle, a ja po powrocie z surfingu marzyłam jedynie o lodowatym strumieniu.

7. Forma i figura
Plażowy styl życia wymaga ciągłego pokazywania ciała, co akurat bardzo działa na motywację. O ile pod grubym swetrem i zimowym płaszczem schować można wiele, bikini nie zakrywa prawie nic. Za każdym razem kiedy podczas tej podróży oddalałam się od wybrzeża – niebierałam wagi, a kiedy wracałam nad ocean – chudłam (i żałowałam swojej wcześniejszej niekonsekwencji). W moim przypadku ocean oznacza surfing, któremu w miarę możliwości poświęcałam kilka godzin dziennie, a zanim zaczęłam surfować, każdy poranek rozpoczynałam od biegania/ćwiczeń na plaży. Zazwyczaj mam na początku mocne opory przed pokazaniem się w stroju, ale w plażowy stylu życia bikini szybko staje się podstawowym ubiorem, dookoła rozebrani są wszyscy i z czasem człowiek zaczyna się czuć ze sobą dobrze. Nie zawsze byłam zadowolona ze swojego wyglądu i wagi w tej podróży, ale były też momenty, w których czułam w swoim ciele najlepiej od lat.



8. Rekord świata w myciu się
Prysznic zimą biorę prawie za karę – może dlatego, że nie miałam w życiu szczęścia do ciepłych pomieszczeń i gorącą wody. Czasami wyznaję więc zasadę "częste mycie skraca życie", ale nie w klimacie, w którym przyszło mi spędzić ostatnie pół roku. Tam dzień bez prysznica byłby po prostu nie do zniesienia. Najczęściej nie kończyło się zresztą na jednym, a dwóch. W teorii byłam więc czystsza niż kiedykolwiek wcześniej, w praktyce litry wylewanego potu mimo wszystko pozwoliły mi poznać nowe, przerażające odsłony jego woni. Nie polecam.

9. Siesta przez całą dobę
Normalne funkcjonowanie przez większość dnia nie jest w tym klimacie możliwe. Może byłoby, gdyby klimatyzacja była na porządku dziennym, ale nie jest. Najlepiej wstać niedługo po wschodzie słońca i skorzystać z uroków pierwszych trzech godzin dnia zanim słońce niemiłosiernie zacznie grzać, zamieni popołudnie w piekło i dopiero późny wieczór pozwoli na nowo odetchnąć.
Cieżko wyobrazić sobie pracę na pełnych obrotach w tych warunkach. Pewnie też dlatego zmiany gotowania kolacji były dla mnie tak wykańczające – krzątanie się po kilka godzin w kuchni to jedno, ale gotowanie w temperaturze +35'C to już inny poziom trudności.
Ktoś zapytał mnie czy do tej temperatury można się przyzwyczaić. W pierwszej chwili wydawało mi się, że tak, ale szybko zmieniłam zdanie. Można przyzwyczaić się trochę do tego, że ciągle jest ci gorąco, ale ciało wcale nie znosi lepiej upałów. Nawet znajomi Meksykańczycy każdego dnia powtarzali "Aiii Ulaaa, jak gorącooo!!", choć teoretycznie powinni być z tą temperaturą oswojeni.

 

10. Piasek w łóżku, piasek pod łóżkiem
Codzienne wizyty na plaży wiążą się z tym, że po czasie piasek znajdujesz wszędzie. Nie da się go uniknąć w łóżku, wyjątkowo irytuje w torbie czy plecaku przyklejając się do innych rzeczy. Bzu w ładny sposób określała go panierką, ale nawet kulinarne skojarzenie nie pomagało w uczuciu większej sympatii do piasku, który zapewne przywiozłam niechcący ze sobą w plecaku.

11. Mango sprzed domu sąsiada, limonka z ulicy
Pięknie było móc jeść egzotyczne owoce prosto drzewa. W sezonie na mango było ich tyle, że ludzie w okolicy wyrzucali owoce na kupkę śmieci przed domem. Wtedy wkraczałam ja, a potem powstawał sernik mango na zimno, który w Puerto Escondido wspominany jest przez niektórych do dzisiaj. Innym razem zabrakło nam w barze limonek, poszliśmy je zerwać z drzewa rosnącego obok hostelu. Nie wspominam już o wodzie kokosowej i miąższu, które uwielbiałam za to, że z jednego owoca miałam orzeźwiający napój i pożywną przekąskę.



12. Nie do rozczesania
W kontakcie ze wodą morską włosy stają się sztywne, nawet do tego stopnia, że po rozpuszczeniu kitki potrafią zostać w tym samym ułożeniu. Bardzo trudno je rozczesać, są posklejanie i... podobają mi się dziesięć razy bardziej od tego, co mam na głowie normalnie. Nigdy nie farbowałam włosów i zawsze chciałam, żeby latem rozjaśniły się prawie do stopnia bycia ciemną blondynką. Niestety nie urodziłam się z jasnymi włosami które z czasem zciemniały, nie doświadczyłam też nigdy latem wystarczającej ilości słońca. Udało mi się to prawie w Ameryce Centralnej. Morska woda + słońce przez kilka miesięcy sprawiły, że na głowie miałam blond pasemka. Już cieszyłam się, że wrócę do domu blondynką, ale jak zawsze, w pewnym momencie moje włosy zaczynają się łamać i stają się niemożliwe do rozczesania nawet grabiami więc musiałam je podciąć w Nicaragui. Te najjaśniejsze, najładniejsze (czyt. najbardziej zniszczone) kosmyki trafiły do kosza, ale mimo wszystko wróciłam do Europy z jaśniejszymi włosami niż wyjechałam.